Sığ

Korkutur hep sıradan sözler. Sıradan biri olduğumu düşündürür. Sonra sıradan biri olmanın sıradan olmadığını düşünmekten geçtiğini düşünürüm.
Neden bu kadar korkarım ki sıradan olmaktan? Ya da bu kadar önemli mi sıradan olmamak?
Birisiyle aynı anda aynı şeyi söylemekten neden nefret ederim ki! Ya da ne düşündüğümü hemen anladıklarında neden kulaklarım yanar?
Kendimi sığ hissettirdiği için mi sıradan olmaktan hoşlanmıyorum yoksa sığ olduğum için mi sıradan olmadığımı düşünmek istiyorum.